تو آمدی به شبم حسّ سر شدن بدهی            به شام تیره توان سحـر شدن بدهی

برای ما که جـوانـیم نـذر چـشمانت            رسیده‌ای که پَر دربه‌در شدن بدهی

اراده کرده‌ای امشب برای پـروازم            به بال خسته تـمنّـای پَر شدن بدهی

تو ماه قـبـله‌نـمایی که بهـر هـر ذرّه            رسیده‌ای که مجال قـمر شدن بدهی

به دیـدۀ پـدران شهـیـد در هر شهـر            بهانه‌ای شده‌ای چشم تر شدن بدهی

الا سـتـارۀ امّــیــد حـضــرت لـیــلا

سـلام آیـۀ تـوحـیـد حـضـرت لـیــلا

بگـو بلا بنویسند، ها که می‌خواهیم            تمام دهر نخواهند ما که می‌خواهیم

تو جلوه کردی و ما نیز می‌پرستیمت            به دین نیاز نباشد خدا که می‌خواهیم

و چشم‌های تو جَـنَّاتُ تَحْتِهَا الْأَنْهَار            و چندتایی از این آیه‌ها که می‌خواهیم

به روز واقـعه تنها رهـا نکن ما را            در آن بساط یکی آشنا که می‌خواهیم

به فرض، روز جزا بر عذاب تن بدهیم            بهشت هم که نباشد تو را که می‌خواهیم

تو باشی و پـدرت باشد و خـدا باشد            ببین بهشت تو را نیز با که می‌خواهیم

اگر که روز قـیامت حسابمان نکنی            به زندگی سفر کربلا که می‌خواهیم

ببینم آنکه مرا نوکر آفـریـده تویی؟

کسی که قبل من این شعر را شنیده تویی

تـو آســمـان بـلـنـد هـمـیـشـۀ مـایـی            قـبیله‌ات همه خوب و شما هم آقایی

اراده می‌کـنی انگـور می‌شود پـیـدا            تو شهد جان حسینی، تو تاک لیلایی

بهانه می‌کنی از تشنگی که برگردی            تـو دائـماً به تـمـنّـای روی بـابـایـی

زبان بزن به زبانش ببین که تشنه‌تر است            نگو که آب نخوردی، تو روح دریایی

زبان قافـیه لال از نوشـتن این بیت            شنیده‌ام که تو بر خاک اربـاً اربایی

ز داغ تشنگی‌ات سال و ماه می‌سوزد

هـنـوز قـلب امـیـر سپـاه مـی‌سـوزد